Kırım Tatarlarının Ana Vatana Dönüşü ve Kültürel Canlanma Sürecinde Dil ve Eğitim

Bu makale 1944 yılında ana vatanları Kırım'dan Orta Asya'ya sürülen ve vatana dönme haklarını ancak 1989 yılında elde eden Kırım Tatarları örneğinde etnik / milli kimlik- dil ilişkisini incelemektedir. Kırım'da gerçekleştirilen saha araştırması verilerine dayanan makalenin temel iddiası, dil-etnik / milli kimlik ilişkisinin, dilin sembolik ve etkileşimsel boyutlarının; kimliğin ise etnik /milli ve kültürel boyutlarının birbirinden ayrılması halinde anlaşılabileceğidir. Ayrıca, makalede, vatana dönüş sonrasında başlayan kültürel canlanma sürecinde Milli Mekteplerin rolü üzerinde durulmakta ve Gaspıralı dönemi ile söz konusu olan koşutluklar vurgulanmaktadır. This article discusses the relationship between ethnic / national identity and language in the case of the Crimean Tatars who were deported from their homeland in 1944 and who obtained the right of return only in 1989. The main argument of this article based on the data of the fieldwork carried out in Crimea, is that the relationship between language and ethnic/national identity can be best understood if the symbolic and communicative dimensions of language, and the ethnic/ national and cultural dimensions of identity are distinguished. Furthermore, the article analyses the role of National Schools within the cultural revival process following the return of the Crimean Tatars and emphasized the similarities with the period of Gasprinski.