Ayak bileği burkulmalarında gözden kaçan talus boyun kırıkları

Amac: Ayak bileği burkulması ile acil servislere başvuran hastalarda kısıtlı zaman içinde yapı- lan yetersiz klinik ve radyolojik değerlendirme sonucu ayak bileği ve orta ayak kırıkları %39'a varan oranda gözden kaçabilmektedir. Bu çalışmada ayak bileği burkulması nedeniyle çekilen düz radyografide kemiksel patoloji saptanmayan, ancak yapılan ileri tetkikler sonucu tespit edilen gözden kaçan kırıkların takip ve tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Calışma planı: Kliniğimizde 2004-2008 yılları arasında travma nedeniyle ayak bileği burkulması tanısı konularak tedavi edilen 8 hasta (4 kadın, 4 erkek) çalışmaya alındı. Hastaların ilk çekilen radyografilerinde radyoloji uzmanı tarafından kırık saptanmaması nedeniyle konservatif tedaviye alınmalarına rağmen ayak bileğinde ödem, basamama şikayetleri devam etti ve ileri görüntüleme tetkikleri ile talus kırığı tespit edildi. Hastalar Amerikan Ortopedi Ayak ve Ayak Bileğ i Derneği (The American Orthopedic Foot and Ankle Society, AOFAS) skorlama sistemi ile değerlendirildi. Sonuclar: Hastaların kırığın görüldüğü zamandaki yaş ortalaması 22.37 (dağılım 20-40) idi. Bir hastaya bilgisayarlı tomografi (BT) ile, diğer 7 hastaya manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile talus kırığı tanısı konuldu. Ortalama takip süresi 6 ay (dağılım 3-8 ay) olup, takip sonunda ortalama AOFAS skoru 93.7 (dağılım 80-100) bulundu. Cıkarımlar: Talus kırıkları, anatomik yerleşimleri nedeniyle ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Fizik muayenede ağrılı, ödemli ve hassas bölgeler tespit edilmeli, özellikle talus boyun bölgesinin lateral yüzeyine derin palpasyon uygulanmalıdır. Bu noktalarda özellikle geç muayenede ağrı varsa ve standart radyografiler ile kırık tespit edilememişse gizli kırık olabileceğinden şüphelenilmeli ve hasta BT veya MRG ile değerlendirilmelidir. Objectives: Thirty-nine percent of the ankle and midfoot fractures in ankle distortions could be missed during initial evaluation in emergency department because of inadequate clinical and radiological evaluation in a limited time. We aimed to evaluate the follow-up and treatment outcomes of subjects with missed fractures, which were not diagnosed with plain radiographs obtained for ankle distortion, but with advanced imaging studies. Methods: Eight patients (4 females, 4 males) who were initially treated with a diagnosis of ankle distortion due to trauma between 2004 and 2008 were included in the study. Since there were no fractures in the initial radiographs reporte