Reflecting and forging master narratives: A discursive analysis of a Belgian WWII museum's curatorial selection process

Sociolinguistics can help us grasp how collective memory cultures are (in part) shaped by representations of historic events through varied linguistic – and other – sources (e.g. education, news media, conversations and museum displays). In this study, we specifically zoom in on the curatorial selection process of a Belgian Second World War (WWII) memorial museum, whilst simultaneously exploring the reflexive relation between this curatorial process and the wider WWII remembrance context. To this end, we compare exhibited video testimony fragments to the full testimonies available in the museum's research centre, to examine which narratives were selected or silenced. Additionally, we confront fine‐grained analyses of the testimonies with master narratives on WWII remembrance. As our analyses illustrate, the exhibited fragments align with these – typically coherent – master narratives, while the full testimonies are complex. Overall, we show that museums not only reflect master narratives, but are also sites for forging them. Samenvatting Sociolinguïstiek kan ons helpen begrijpen hoe collectieve herinneringsculturen (mede) gevormd worden door representaties van historische gebeurtenissen via diverse linguïstische – en andere – bronnen (bv. onderwijs, nieuwsmedia, conversaties, museumtentoonstellingen, enzovoort). In deze studie zoomen we specifiek in op het curatoriële selectieproces van een Belgisch WOII‐herdenkingsmuseum, terwijl we tegelijkertijd de reflexieve relatie tussen dit curatoriële proces en de ruimere WOII‐herdenkingscontext onderzoeken. Daartoe vergelijken we tentoongestelde fragmenten van videogetuigenissen met de volledige getuigenissen die beschikbaar zijn in het onderzoekscentrum van het museum, om na te gaan wat voor soort verhalen wel of niet geselecteerd werden. Daarnaast confronteren we die fijnmazige analyses van de getuigenissen met gangbare master narratives over WOII‐herdenking. Uit onze analyses blijkt dat de tentoongestelde fragmenten overeenstemmen met deze – doorgaans coherente – master narratives, terwijl de volledige getuigenissen complexer zijn. In het algemeen tonen we aan dat musea niet alleen master narratives weerspiegelen, maar ook plaatsen zijn waar die master narratives worden vormgegeven.