Zo gemakkelijk zijn conventies niet

Een uniform dragen om bejegend te worden conform de gegeven rol, met mes en vork eten om te laten zien hoe het hier in bepaalde kringen in Europa hoort – of met stokjes als je in China bent – kussen, handen schudden, neuzen tegen elkaar wrijven, of handpalmen rechtop houden voor je buik tegenover elkaar en buigen – wat zou er gebeuren als we hier niet in meegaan? Verkeersregels kun je moeilijk conventies noemen als er heel expliciete wet- en regelgeving rond bestaat en je gestraft kunt worden als je je er niet aan houdt. De mannelijke vormgeving aan seksueel gedrag in de burelen en coulissen van de filmindustrie mag door en door zijn ‘geconventionaliseerd’ – in vroeger dagen zonder meer, maar nu ook nog in sommige kringen hoffelijkheid van de kant van de man en een af- en verwachtende houding bij de vrouw – eronder zitten lichaamspraktijken die de arrangementen uitmaken waarin vrouwen, lang niet instemmend maar nogal eens zonder erg inschikkelijk, meegingen: wederom affectief krachtig, cognitief pas later doordringbaar doordat vrouwen en mannen zich de lichaamsgebonden automatismen bewust werden ten gevolge van de MeToo-beweging. Zonder dit soort preciseringen van wat nu allemaal in Slors’ artikel onder culturele conventies valt, lijkt het mij moeilijk om bijvoorbeeld de these van offloading bij rol-interacties handen en voeten te geven.