Farsa das zocas: entre a tradición e a vangarda

The aim of this brief article is to make a humble tribute to a prolific author from Ferrol, Ricardo Carvalho Calero, who just celebrated the centenary of his birth. Through examples we will be drawing from this work, we will review the matter, structure, characters, language and scenic resources, and finally, to conclude that it is a work that is squarely between tradition and avant-garde. O autor utiliza aspectos de raizame popular e tradicional, como poden ser: 1. a existencia dun roubo: o roubo do mel a Delfino 2. o equívoco: a Edelmira entérrana coas zocas que usaran no roubo 3. a suplantación da personalidade, á que de novo bota man o autor, pois xa o fixera na obra titulada Isabel, aínda que de forma diferente. (Carvalho Calero,1982:143) A linguaxe dos personaxes está ben lograda, é rica, áxil e expresiva, atópase o enxebre sabor da linguaxe popular, caracterizada pola naturalidade e espontaneidade, ateigada de recursos propios deste rexistro, como as expresións coloquiais: «fumar un pito», «¡meigas fóra!», «¡Arrenégo-te, demo!», «¡mádia leva!», «para o carro», «¡Vala-me Deus!», «¡Vala-te Xuncras», «¡Arde o eixo!», «con Deus, señores», «Deus llo pague», «Deus llo acrecente», «Pois até outra »,...; as repeticións: «vaites, vaites», «¡Testamentos de testamentos e zocas de zocas!», «e falando falando», «probe do probe»,...; os vulgarismos: «pra», «direita », «ecetra», «atrición», «facere», «casare», «chamare», «bulrar», «perguntas », «encárregos», «probe», «adeprendidos», «ialma», «espritiño»,...; os dialectalismos: «esteñan», «eiqui», «melro», «poda», «cicais»,...; e mesmo o refrán: «A cada cocho chega-lle o seu San Martiño» ou expresións feitas: «¡Nunca sabe un onde a ten!», «Ben se ve que é de berce», «A todo hai que dar-lle tempo », «Deus me colla confesado», «Fago-me cruces», «Deus nos libre dunha má pécora», «ten desplumado a máis dun merlo branco», «Bato-me no peito cun canto»,...