Y Mislif

Mewn sawl ffordd, mae’n bosibl gweld bod beichiogrwydd a’r mislif yn ddwy ochr yr un geiniog. Am gyfnod sylweddol ym mywyd unrhyw fenyw, mae presenoldeb un ohonynt yn debyg o arwyddo absenoldeb y llall. ‘Roedd o’n ddewis o waedu neu fod yn feichiog . . . Tra byddai eu cyrff yn feichiog, byddai’r dorau ynghau, ond wedi’r naw mis, byddai’r llif yn ailddechrau.’¹ Un o brif nodweddion beichiogrwydd yw ei gwelededd; cyhoedda corff y ddarpar fam ei stad i’r byd, ac yn enwedig tua diwedd y naw mis, nid yw’n hawdd iddi ei chelu. I’r gwrthwyneb, fel arfer, rhywbeth cuddiedig,