Çocukluk çağı travmatik yaşantıların, yetişkin bağlanma stillerinin ve psikolojik iyi oluşun evlilik doyumu üzerindeki etkisi

Amaç: Araştırmanın temel amacı, çocukluk çağında yaşanan travmaların evlilik doyumunu etkileme düzeyini analiz etmektir. Çocukluk travmaları ve bağlanma stillerinin evlilik doyumu üzerindeki etkilerine bakılırken bunun dışında, evlilik biçimi, evlilik süresi ve eğitim durumları gibi değişkenlerin evlilik doyumu üzerinde farklılık yaratıp yaratmadığına da bakılmıştır. Yöntem: Çalışmanın amacı doğrultusunda en az 1 yıldır evli kadın katılımcılar ile ölçekler elden verilip veriler toplanmıştır. Katılımcılara Kişisel Bilgi Formu, Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği (ÇÇTÖ), Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri (YİYE-II), İlişkilerde Mutluluk Ölçeği (İMÖ) ve Semptom Değerlendirme Ölçeği (SA-45) uygulanmıştır. Kişisel bilgi formu; cinsiyet, yaş, eğitim, evlenme şekli, evlilik süresi, sahip olunan çocuk sayısı hakkında sorular içermektedir. Bulgular: Yapılan istatistik sonucunda sosyo-demografik özellikler ile evlilik doyumu arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık bulunamamıştır. Bu-nunla birlikte bağlanma örüntüleri, psikolojik iyi oluş ve travmatik yaşantılar ile evlilik doyumu arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Yapılan istatistik sonuçlarına göre, evlilik doyumu ve bağlanma örüntüleri, psikolojik iyi oluş ve travmatik yaşantılar arasında negatif bir ilişki bulunmaktadır. Sonuç: Çalışmanın bulgularına göre, yetişkin bağlanma stilleri evlilik doyumunu etkilemektedir. Çift terapisi çalışmalarında bağlanma sorunlarının değerlendirilip ele alınmasının önemli olduğu düşünülmektedir.