Necip Fazıl Kısakürek’in poetikasını “şiirde anlam sorunu” bağlamında okumak: Anlam’ın “ben” döngüsü

Necip Fazıl, Cumhuriyet döneminin şiir anlayışları ele alındığında genel anlamda farklı bir konumda değerlendirilmektedir. Gerek kendisinden önceki gerek kendi dönemindeki şairlerin poetik anlayışları incelendiğinde bütüncül bir izlenim bırakmaktan uzak bir görüntü oluştururlar. Ancak Necip Fazıl Türk şiirinin ilk sistemli ve bütüncül poetikasını ortaya koyar. Bu bağlamda şairin poetikasını kurgularken şiirleriyle paralellik oluşturmasına dikkat ettiği gözlemlenmektedir. Söz konusu bilinçli tavır, şiirin içeriğini etkilediği gibi beraberinde bir anlam sorunu da ortaya çıkarır. Çünkü Necip Fazıl’ın poetik kurgusu büyük oranda soyut ve gizemsel bir evren oluşturur. Bu durum, anlamın belirlenmesinde kullandığı kavram ve terimler doğrultusunda bir zorluğu da beraberinde getirir. Şiirde anlam sorununun “şair” olmak üzere şiirin çeşitli unsurları çerçevesinde belirli aşamalarda derinlik kazandığını görmek mümkündür. Bu bağlamda şair, şiir, muhteva, şekil, yapı gibi unsurlar anlam sorunu açısından ele alınarak söz konusu poetikanın kurgusu ve eserlerindeki yansıması değerlendirilecektir. Özellikle “ben” vurgusunun, söz konusu poetikanın ve şiirlerin temel çıkış noktasını göstermesi bakımından önem arz ettiğini de belirmek gerekir. Bu çalışmanın birinci bölümünde Necip Fazıl’ın poetikası ele alınarak şairin öne çıkarmış olduğu şiir unsurları anlam sorunu açısından değerlendirecektir. İkinci bölümde ise söz konusu poetikanın araştırmacılar/eleştirmenler tarafından aynı bağlam açısından nasıl okunduğu/değerlendirildiği tespit edilecektir.