Et-Tuḥfetu’l-Ḳādiriyye adlı eserin yazma nüshası ve yayınlanması üzerine

Tasavvufî hareketlerin toplumların ictimaî ve kültürel hayatını zenginleştirip, dil ve edebiyatına çok önemli katkılar sunduğu yadsınamaz bir hakikattir. Neredeyse bütün dillerdeki ilk yazılı ve şifahî eserler dinî ve ahlakî kaynaklıdır. Nasıl ki Yūsuf Ḥas Ḥācib’in (11. asır) Kutadgu Bilig’i, Edīb Aḥmed Yüknekī’nin (12. asır) Atabetu’l-Ḥaḳāiḳ’i, Aḥmed Yesevī’nin (12. asır) Divān-ı Ḥikmet’i, Yūnus Emre’nin (13. asır) Divān’ı ve Risāletu’n-Nuṣḥiyye’si ve Ḥacī Bektāş Velī’nin (13. asır) Maḳalāt’ı Türk edebiyatının; Bābā Ṭāhir’in (16.asır) Rubāiyyāt’ı, Melāy-ı Cizirī’nin (16.-17. asır) Divān’ı, Aḥmed-i Ḥānī’nin (17. asır) Mem-u Zīn’i, Faḳī Teyrān’ın (17. asır) mensur ve manzum eserleri Kürt edebiyatının ilk ve en önemli örnekleriyse, benzer şekilde Peştû edebiyatında da görülen ilk eserler irfanî ve tasavvufî ağırlıklıdır.