Thomas Hardy'nin şiirlerindeki temsil krizi

Ingiliz şair ve romancı Thomas Hardy, eserlerinin çoğunu Viktorya döneminde yazmış olsa da, şiirlerini, şiir anlayışının göze çarpacak biçimde modern olduğu 20. yüzyılın başında yayımlamıştır. Her ne kadar Hardy ana akım Modernistlere çok benzemese de, kaotik ve rastlantısal bir dünya algısının, sorunsallaşmış bir dil anlayışının ve bunların sonucunda ortaya çıkan “temsil krizinin” zeminindeki kaygı duygusunun üstesinden gelme çabası Modernistlerle paylaştığı bir özelliktir. Yapısökümcülük felsefesinin öncüsü, Jacques Derrida, Batı kültürünün ontolojisinde ve epistemolojisinde Platon'dan itibaren süregelmiş ve hâkim olmuş mevcudiyet metafiziğinin logosantrik düşünme biçimini gözler önüne sermiş, bu düşünce biçiminin, ikili zıtlıkların ve ikilikçi yapıların sınırları içinde kısıtlanmış olduğunu iddia etmiştir. Derrida yalın bir iddia ile ortaya çıkmaktadır—bir logos, bütünleştirici ilke, orijin, merkez yoktur. Bu gibi kavramlar dilin ötesinde bir alandadır, dili aşkındır. Merkez daima başka bir yerdedir ve “gösterenlerin serbest bir oyunudur.” Dolayısı ile Modernist şairin sabitlenmiş bir gönderge noktası bulma çabası, hem dilsel hem de semantik anlamda bir kaygıya, bir “temsil krizine” dönüşmektedir. Bu “temsil krizi” dil ve anlam arasında, gösteren ve gösterilen arasındaki sorunsallaşmış ilişkiye işaret etmektedir. Bu dilsel gerilim Hardy'nin şiirlerinde de gözlemlenmektedir.