Ankara 112 Acil Sağlık Hizmeti Çalışanlarının Çalışma Koşulları ve İş Memnuniyetinin Değerlendirilmesi

Amaç: 112 acil sağlık hizmetleri çalışanlarında, yoğun çalışmaları, her an nasıl bir göreve çıkacaklarını bilememenin tedirginliği içinde olmaları, ilk olay anı ve olayın heyecanın verdiği sebeplerle tükenmişlik ve memnuniyetsizlik artmakta ve çalışanların motivasyonları düşmektedir. Çalışmada, 112 ASH (Acil Sağlık Hizmeti) istasyonlarında çalışan personelin çalışma koşullarının belirlenmesi, iş memnuniyetlerinin değerlendirilmesi, karşılaştıkları olumsuzlukların saptanması ve bu olumsuzlukların giderilmesi için yapılacak çalışmalara yönelik bilgi sağlamak amaçlanmıştır. Yöntemler: Araştırma, Ankara’da 112 ASH istasyonlarında çalışan personele yapılmış tanımlayıcı tipte bir araştırmadır. Geliştirilen anket formu 2009 yılı ikinci yarısında, 510 kişiye, yüz-yüze görüşülerek uygulanmıştır. Katılım oranı yaklaşık olarak yarı-yarıyadır. Veriler ortalama(±)standart sapma, frekans dağılımı yüzde olarak sunulmuştur. İstatistiksel analizde Varyans analizi ve t-testi kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılanların %57.3’ü kadın, %42.7’si erkektir. Çalışanların %8.4’ü doktor, %36.5’i diğer sağlık personeli, %17.1’i paramedik, %28.2’si ATT (Acil Tıp Teknisyeni), %9.8’i memur ve şofördür. 112 ASH çalışanlarının işin kendisi ile ilgili memnuniyetleri sosyodemografik durumlarına göre değişiklik göstermektedir. Evli olanlar bekârlara göre daha memnundur. Çalışma süreleri incelendiğinde en memnun grup 1-3 yıl arası çalışanlar iken en az memnun grubu 10 yıl ve üzeri çalışanlar oluşturmaktadır. İşin sosyal boyutu ile ilgili en memnun grup; geliri 1001 TL üzeri olan grup iken en memnuniyetsiz grup; kaza ya da hastalığa maruz kalma sonucu iş göremez raporu alan gruptur. Sonuç: ASH çalışanlarının, çalışma koşullarının izlenmesi ile iş memnuniyetini düşüren etmenlerin belirlenerek giderilmesine çalışılmalıdır. Fazla çalışma, fiziksel ortamlarının kötü olması, sosyal olanakların kısıtlı olması vb kolaylıkla düzenlenebilecek konular yönetime aktarılıp çözüm üretilemeye çalışılmalıdır. Bundan sonraki çalışmaların iş doyumunu arttırıcı girişimlere yönelik olarak planlanması önerilmektedir. (Gazi Med J 2011; 22: 1-5)