Andrzej Titkow

Information: Andrzej Titkow was 9 years old when he decided to become an artist. Soon after he fell in love with cinema and decided to apply to film school. “At school, we all loved the new waves. My friends fell in love with the French new wave, me – with the Czechoslovakian one”. He was also inspired by British angry young men as well as by Federico Fellini. The director tells about his friendship and cooperation with Krzysztof Kieślowski, how he became an assistant makeup artist for the film I Was a Soldier (Byłem żołnierzem) and why he does not include this documentary in his filmography. Andrzej Titkow created many portraits of people and places that no longer exist, and he often did it in a very unique way. “I was walking my own path, nobody noticed it then, and to this day nobody notices it. There weren't any films like that,” he says. He also tells about the film Give Me That (Daj mi to), which he considers the most difficult in his documentary career. As part pre-production, he not only talked to people and read, but he went through the therapy conducted by Wojciech Eichelberger three times. The director also talks about his inclination towards experimentation and the single most embarrassing shot in his output. Original language summary: Andrzej Titkow miał 9 lat, gdy postanowił zostać artystą, niedługo potem pokochał kino i zdecydował o zdawaniu do szkoły filmowej. „W szkole wszyscy kochaliśmy się w nowych falach. Koledzy przede wszystkim we francuskiej, ja w czechosłowackiej”. Inspirowali go również młodzi gniewni angielscy czy Federico Fellini. Reżyser opowiada o swojej relacji i współpracy z Krzysztofem Kieślowskim, jak to się stało, że w filmie „Były żołnierz” został asystentem charakteryzatora i dlaczego nie uwzględnia tego dokumentu w swojej filmografii. Andrzej Titkow stworzył wiele portretów ludzi i miejsc, których już nie ma i często robił to w bardzo unikalny sposób. „Szedłem swoją ścieżką, nikt tego nie zauważył wtedy, do dziś nikt tego nie zauważa. Nie było takich filmów” – stwierdza. Opowiada również o filmie „Daj mi to”, który w swojej karierze dokumentalisty uważa za najtrudniejszy. W ramach przygotowań nie tylko rozmawiał z ludźmi i czytał, ale przede wszystkim sam przeszedł przez terapię prowadzoną przez Wojciecha Eichelbergera aż trzy razy. Reżyser mówi też o skłonnościach do eksperymentu i najbardziej wstydliwym ujęciu w swojej twórczości.