مقایسه اثربخشی روان‌درمانی پویشی کوتاه‌مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل‌کننده اضطراب بر کاهش نشانه‌ها و مکانیسم‌های دفاعی دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی روان‌درمانی پویشی کوتاه‌مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل‌کننده اضطراب بر کاهش نشانه‌ها و مکانیسم‌های دفاعی ناسازگارانه دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر آزمایشی با پیش‌آزمون – پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه بود. 30 نفر از دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی از دانشجویان دانشگاه‌های سطح شهر اردبیل به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و در سه گروه درمان همدلانه (10نفر)، درمان تعدیل‌کننده اضطراب (10نفر) و گروه کنترل (10 نفر) جای‌گذاری شدند. پرسشنامه‌های تشخیصی اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی و پرسشنامه مکانیسم‌های دفاعی در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری توسط شرکت‌کنندگان پاسخ داده شدند. دو درمان طی 12 جلسه دو ماهه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. نتایج: یافته‌ها نشان داد که درمان همدلانه و تعدیل‌کننده اضطراب بر نشانه‌ها و مکانیسم‌های دفاعی ناسازگارانه تاثیرات معناداری داشته‌اند و تداوم این تغییرات در پیگیری دو ماهه نیز تائید شده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان پویشی همدلانه در کاهش نشانه‌های اختلال و درمان پویشی تعدیل‌کننده اضطراب در کاهش مکانیسم‌های دفاعی رشدنایافته و روان‌رنجور موثرتر بوده‌اند. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل از یافته‌های پژوهش، درمان‌های پویشی همدلانه و تعدیل‌کننده اضطراب درمان‌های موثر و کارامدی جهت کاهش نشانه‌ها و مکانیسم‌های دفاعی ناسازگار در اضطراب جدایی بزرگسالی بودند.