Radosne związki formy i treści („Chłopcy na piasku” Wakefielda Poole’a)

Opozycja treści i formy jest jednym z fundamentów (i złudzeń) klasycznej estetyki. Pojęcia te nie tylko funkcjonują jako przeciwieństwa i korelaty, ale bywają też „wymazywane” – jak w filmowej pornografii, czyli kinie mechanicznie replikowanej formy, kinie bez treści lub z treścią schematyczną i pretekstową. W historii filmu porno szczególne miejsce zajmują jednak Chłopcy na piasku Wakefielda Poole’a (1971). Film ten neguje formalne schematy pornografii, które reżyser zastępuje formą autorską, odsyłającą do tradycji modernizmu i sztuki gejowskiej oraz dialogującą z różnymi nurtami kina. Dzięki specyficznej organizacji czasu, lirycznej tonacji i wizualnej jednolitości Chłopcy… są więc filmem formy, ale à rebours; forma ta generuje treść. Dzieło Poole’a ma bowiem wymowę emancypacyjną i transgresyjną. Jego wartość artystyczna polega zaś na tym, że cielesność i seksualność są przepisywane na autorski język filmowy, metaforyzowane i kontekstualizowane w polu skojarzeń kulturowych.