بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش استرس، اضطراب، افسردگی و افزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش اضطراب، افسردگی، استرس و افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس بوده است.روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری MS و عضو انجمن حمایت از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر تهران بود. نمونه پژوهشی شامل 30 نفر بودند که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه استرس، اضطراب و افسردگی (21DASS-) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (GSE-10)بودند. گروه آزمایش جلسات طرحواره درمانی طی 12 جلسه دوساعته دریافت نمود و گروه کنترل هیچگونه مداخله درمانی دریافت نکردند،سپس هر دو گروه تحت پس آزمون قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری و تک متغیری و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج : نتایج تحلیل واریانس نشان داد که طرحواره درمانی بر استرس(0/001>f =110/90 P) ، اضطراب(0/001>f =88/92 P) و افسردگی (0/001 > f =32/29 P) اثربخش بوده است و همچنین طرحواره درمانی بر افزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مو ثر بوده است (07 /12= t).بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به یافته مطالعه حاضر ، درمانگران می توانند از طرحواره درمانی برای کاهش اضطراب، افسردگی، استرس و افزایش خودکار آمدی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس استفاده نمایند.