اثرات دگرآسیبی عصاره های آبی و دوره های پوسیدگی اندام های آفتاب گردان (Helianthus annus L.) بر جوانه‌زنی و رشد سس (Cuscuta compestris Yuncker.)

به منظور بررسی اثرات آللوشیمیایی اندام های آفتاب گردان (Helianthus annus L.) بر جوانه زنی و رشد گیاه سس (Cuscuta compestris Yuncker)، سه آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در سه تکرار در سال 89-1388 در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. آزمایش اول دارای دو عامل اندام های آفتاب گردان در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و غلظت های عصاره آبی در 11 سطح (صفر، 1، 2، 3، 4، 5، 6، 7، 8، 9 و 10 درصد) در پتری دیش، آزمایش دوم دارای دو عامل اندام های آفتاب گردان در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و غلظت های عصاره آبی در پنج سطح (صفر، 5/2، 5، 5/7 و 10 درصد) در گلدان و آزمایش سوم دارای دو عامل اندام های آفتاب گردان در چهار سطح (ریشه، ساقه، برگ و گیاه کامل بدون گل آذین) و دوره های پوسیدگی در هشت سطح (صفر، 15، 30، 45، 60، 75 و 90 روز پوسیدگی و نیز شاهد) بود. در هر سه آزمایش، وزن خشک و طول گیاهچه، تعداد گیاهچه های غیرنرمال و درصد و سرعت جوانه زنی سس اندازه گیری شد. نتایج هر سه آزمایش نشان داد که برگ و ساقه آفتاب گردان در مقایسه با دیگر اندام ها، اثرات آللوپاتی بیشتری را بر صفات ذکر شده داشتند. همچنین مواد آللوشیمیایی حاصل از عصاره های آبی و دوره های پوسیدگی اندام های آفتاب گردان، درصد و سرعت جوانه زنی و نیز سبز شدن سس را در مقایسه با سایر صفات مورد مطالعه این گیاه، بیشتر تحت تاثیر قرار دادند.