بررسی تأثیر تقارن در تحمل وزن با استفاده از کفي بر پاسخ‌های پوسچرال عضلات اندام‌های تحتانی در بیماران مبتلا به همی‌پارزی

مقدمه: یکی از مشخصات بارز اختلال در کنترل پوسچر در بیماران همی‌پارزی متعاقب سکته مغزی، عدم تقارن در تحمل وزن بر اندام‌های تحتانی می‌باشد. نظر به اهمیت تأثیر فشار وارد شده بر اندام‌ها بر تصحیح رفلکس‌های پوسچرال، در این مطالعه تأثیر کفی بر تقارن تحمل وزن و نیز تأثیر افزایش بار بر اندام مبتلا بر پاسخ پوسچرال عضلات اندام‌های تحتانی در برابر یک اغتشاش داخلی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: 27 بیمار همی‌پارزی متعاقب سکته مغزی که همگی قادر بودند حداقل یک دقیقه بدون استفاده از وسایل کمکی بایستند در این بررسی شرکت نمودند. ارزیابی‌ها شامل اندازه‌گیری شاخص تقارن و نیز زمان تأخیر و شدت پاسخ عضلات پوسچرال اندام‌های تحتانی بود که قبل و پس از قرار دادن یک کفی به ضخامت 10 میلی‌متر زیر اندام تحتانی سالم بیماران ثبت و مورد مقایسه قرار ‌گرفت. جهت اندازه‌گیری شاخص تقارن از بیمار خواسته شد به مدت 20 ثانیه روی صفحه نیرو بایستد. جهت بررسی پاسخ‌های پوسچرال از ثبت الکترومایوگرافی برای عضلات گاسترکنموس داخلی، سولئوس و همسترینگ خارجی اندام‌های تحتانی سالم و مبتلا استفاده شد. از حرکت فلکسیون اندام فوقانی سالم به عنوان یک اغتشاش درونی و به منظور تحریک پاسخ عضلات پوسچرال استفاده شد. یافته‌ها: تأثیر کفی بر بهبود شاخص تقارن معنی‌دار بود (001/0 = P)، اما افزایش بار بر اندام مبتلا، تأثیری بر زمان تأخیر و شدت پاسخ‌های پوسچرال عضلات اندام‌های تحتانی سالم و مبتلا نداشت. نتیجه‌گیری: قرار دادن کفی با نزدیک کردن مرکز گرانش به خط وسط بدن باعث بهبود تقارن تحمل وزن می‌شود. نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که کاهش بار بر اندام تحتانی مبتلا متعاقب سکته مغزی نمی‌تواند به طور کامل توجیه کننده وجود پاسخ‌های پوسچرال با شدت کم و زمان تأخیر بالا باشد. کلید واژه‌ها: پاسخ‌های پوسچرال، تحمل وزن نامتقارن، سکته مغزی