مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا

مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بستری بالغ بهبود یافته از ویروس کرونا انجام شد.روش‌ کار: جامعه آماری این مطالعه مقطعی شامل کلیه بیماران بستری با تشخیص ویروس کرونا در شهر مشهد طی تیر تا شهریور 1400 بود. چهل و پنج بیمار انتخاب و به‌طور تصادفی در سه گروه مساوی (دو گروه آزمایشی و یک گروه شاهد) قرار گرفتند. گروه‌های آزمایشی درمان مبتنی بر هیجان یا درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه دریافت کردند. ابزار تحقیق پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسکی و کالهون (1996) و اندازه گیری مختصر عاطفه مثبت و منفی: مقیاس های PANAS واتسون، کلارک و تلگن (1988) بود. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس مختلط، اندازه گیری های مکرر و نرم افزار SPSS-23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو مداخله بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از کرونا تفاوت معناداری وجود ندارد. با این حال، هر دو روش درمانی بر هیجانات مثبت و منفی و رشد پس از سانحه در پس آزمون و پیگیری 3 ماهه تأثیر می گذارند (05/0>P)نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج، درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن دلسوزانه می‌تواند رشد پس از سانحه و عواطف مثبت و منفی را در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا بهبود بخشد.