خوانش باغ ایرانی در مینیاتور، با تأکید بر مینیاتورهای شاهنامۀ بایسنقری

باغسازی ایرانی، می‌تواند به‌مثابۀ نمود هنری تلقی شود. باغسازی هنری است که در فرهنگ و تاریخ ایران‌زمین اهمیت فوق‌العاده‌ای داشته است. این هنر پیش از ورود اسلام به ایران شکل‌گرفته و پس ورود اسلام، نه‌تنها متوقف نشده است بلکه مسیر رشد و تعالی خود را در طول زمان طی کرده و به بلوغ رسیده است. باغسازی ایرانی در سایر هنرهای این سرزمین به گونه‌های مختلفی بروز پیدا کرده است. در این پژوهش تلاش شده است تا با بررسی بروز باغسازی ایرانی در مینیاتور ایرانی، خوانش هنرمند نگارگر از باغ ایرانی به‌دست آید. برای نیل به این مهم، مینیاتورهای شاهنامۀ بایسنقری به‌عنوان مورد مطالعه، انتخاب شده‌اند. دلیل این انتخاب ارتباط تنگاتنگ این مینیاتورها با شاهنامۀ فردوسی، تصویرگری آن‌ها در یک بازۀ زمانی مشخص و محدود، وحدت رویۀ ترسیم آن‌ها و در دسترس‌بودن این مجموعه بوده است. پس از مطالعه و بررسی مینیاتورهای این مجموعه نتایج جالب‌توجهی به‌دست آمد که نمایانگر خوانش هنرمند نگارگر ایرانی از باغ ایرانی است. او برداشت خاص خود را از باغ را داشته است. توجه هنرمند نگارگر به جزئیات و اتمسفر کلی باغ از خصوصیات این خوانش است. در واقع می‌توان این‌گونه گفت که باغ ایرانی، گزینش عناصر طبیعت بوده است و مینیاتور، گزینش عناصر باغ است.