وجه نمایی در رُمان «شوهر عزیز من» ، بر پایه دیدگاه فاولر

در هر متنی، باورها، احساسات، پیش‌داوری‌ها و نگرشِ شخصی نویسندة آن، به گونه‌ای بروز پیدا می‌کند که بیان‌گر موضع و جهت‌گیریِ نگارندة آن است. یکی از مقوله‌های مهمِ دستوری که جهت‌گیریِ نویسنده را در یک متن نشان می‌دهد، «وجهیّت» است. در پژوهش‌هایی که تاکنون در پیوند با بررسی وجهیت در رُمان‌های زن‌های ایرانی انجام شده، وجهیت فقط به «وجه فعل» محدود شده و به دیگر سازه‌های وجه‌ساز توجه نشده‌است؛ در صورتی‌که این جهت‌گیری افزون بر وجه فعل، در مقوله‌های دیگر دستوری همچون قید و صفت نیز بروز پیدا می‌کند. در این پژوهش، مقوله «وجهیت» در رُمان «شوهر عزیز من» نوشتة «فریبا کلهر» مورد بررسی قرار می‌گیرد. هدف پژوهش حاضر این بود که مشخص شود چه گونه‌هایی از وجهیت در این رُمان به کار رفته و هر کدام از این گونه‌های وجهیت، بیان‌گر چه جنبه‌هائی از سبک زنانه است. گونه‌های پُرکاربرد وجهیت در این رُمان، بر مبنای الگوی فاولر (Fowler, 2016) و با بهره‌گیری از نظریه‌های مطرح‌شده در کتاب سبک‌شناسی محمود فتوحی (Fotuhi, 2012) مورد بررسی قرار گرفتند. این بررسی نشان می‌دهد که کاربرد این گونه‌ها، بیشتر بیان‌گر مفهوم تردید و نبودِ‌ اطمینان است که از جمله ویژگی‌های سبک زنانه به شمار می‌رود.