Drogowskazy współczesnego człowieka i miejsca dialogu ze światem

Osoby ludzkie są bytami relatywnymi charakteryzującymi się powszechną ograniczonością. Gatunek ludzki istnieje tylko na naszej planecie. Jak dotąd nie zdołaliśmy zasiedlić nawet własnego systemu słonecznego, choć jest on maleńkim obszarem naszej galaktyki i pyłkiem we wszechświecie. Także czas trwania egzystencji człowieka jest bardzo krótki w porównaniu z całą historią ziemi. Podobnie nieznaczny jest wkład człowieka w rozwój ziemskiego życia. Wcześniejsze gatunki, jak na przykład dinozaury, zamieszkiwały tę planetę znacznie dłużej niż my, a inne istoty żyjące, jak glony, wywarły na nią znacznie większy wpływ niż ludzie, gdyż wytworzyły atmosferę. Natomiast ludzkość żyjąca obecnie znajduje się na niebezpiecznej drodze przekształcenia miejsca zamieszkiwania naszego gatunku w środowisko coraz bardziej wrogie życiu. Nasz sposób życia stopniowo ogranicza przestrzeń życiową innych organizmów. Nawet w stosunku do swych pobratymców człowiek posługuje się często przemocą, próbując ich sobie podporządkować. Być może w czasach prehistorycznych istniała ludzkość jako całość, w skali globalnej, znikła jednak prawie zupełnie w wielkich katastrofach politycznych minionego wieku1. Kto nie da się omamić jakimiś samowładczymi ideałami, jak na przykład społeczeństwo bez władzy, koniec historii, końcowe stadium komunizmu, kapitalistyczna wolność globalna, musi trzeźwo przyznać, że ludzie stanowią smutny obraz w całości stworzenia.