افزایش تجزیه زیستی هیدروکربن‌های سنگین توسط آسپرژیلوس سودودفلکتوس F13 در حضور رامنولیپید

هدف این پژوهش بررسی توانمندی جدایه‌های کپکی در حذف آلاینده‌های نفتی و همچنین، بررسی تأثیر ترکیبات فعال سطحی به منظور افزایش کارآیی حذف این ترکیبات بود. در این تحقیق، از مناطق دارای آلودگی‌های قدیمی نفتی 40 جدایه‌ کپکی دارای توانایی حذف ترکیبات نفتی خالص‌سازی شد. شناسایی جدایه منتخب به‌وسیله تعیین توالی ژن ITS نشان داد جدایه F13 دارای شباهت 100% با آسپرژیلوس سودودفلکتوس است. نتایج حاصل از تجزیه زیستی نفت خام نشان داد که این جدایه قادر به حذف 97/52% نفت خام در مدت 21 روز است. میزان تجزیه زیستی در هنگام استفاده از پیرن (به‌عنوان یک آروماتیک چند حلقه‌ سنگین) با غلظت ppm 500 مقدار 06/49% و در مورد تتراکوزان (به‌عنوان یک آلیفاتیک سنگین) با غلظت 1% مقدار 73/55% به‌دست آمد که نشان از سخت‌ تجزیه‌پذیر بودن پیرن نسبت به تتراکوزان دارد. در ادامه، برای بررسی تأثیر سورفکتانت‌ها در تجزیه این ترکیبات از بیوسورفکتانت رامنولیپید (01/0%) و سورفکتانت شیمیایی تویین 80 (2/0%) استفاده شد که رامنولیپید با عملکردی بهتر توانست میزان کارآیی تجزیه نفت خام، تتراکوزان و پیرن را به‌ترتیب 25، 16 و 30% افزایش دهد. این نتایج نشان داد که رامنولیپید نسبت به سورفکتانت شیمیایی تویین 80، در غلظت کمتر، اثر بهتری در بهبود فرآیند تجزیه زیستی دارد. همچنین، اثر سورفکتانت برروی حذف زیستی آروماتیک‌ها نسبت به ترکیبات آلیفاتیک‌ها کمتر است. نتایج حاصل از این پژوهش می‌تواند به استفاده از جدایه‌های قارچی به منظور پاک‌سازی زیستی آلودگی‌های نفتی قدیمی و سخت تجزیه کمک کند.