بررسی اثرات ایمونوشیمی درمانی ماده‌ی اپیژنین بر سرطان سینه در موش‌های ماده‌ی نژاد Balb/c

مقدمه: از میان روش‌های مختلف درمان سرطان، روشی که بیشترین سمیت بر سلول‌های مبتلا به سرطان و کمترین اثر جانبی بر سلول‌های سالم فرد بیمار را داشته باشد، بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. فلاونوئیدها ترکیباتی پلی‌فنولیک هستند که به علت اثرات بیوشیمیایی و درمانی بر سلول‌های مبتلا به سرطان، مورد توجه دانشمندان هستند. این تحقیق، با هدف بررسی اثرات ایمنومدولاتوری نوعی فلاونوئید به نام اپیژنین در ایمنی ضد تومور و مهار رشد بافت تومور مورد انجام شد. روش‌ها: این مطالعه بر روی موش‌های مبتلا به تومور Balb/c در طیف سنی 8-6 هفته، انجام گرفت. ابتدا دوز مؤثر اپیژنین با آزمایش ازدیاد حساسیت تأخیری (Delayed-typed hypersensitivity یا DTH) به دست آمد. سپس با روش پیوند بافت، تومور سرطان سینه القا و پس از 12 روز تیمار، میزان تکثیر لنفوسیت‌های طحال و الگوی سایتوکاینی آن‌ها با اندازه‌گیری میزان IL-4 (Interleukin-4) و IFN-γ (Interferon gamma) اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: اپیژنین باعث افزایش پاسخ ازدیاد حساسیت تأخیری (05/0 > P)، کاهش حجم تومور (05/0 > P)، افزایش سطح IFN-γ (05/0 > P) و کاهش سطح IL-4 (05/0 > P) شد. همچنین، تکثیر لنفوسیت‌ها در حیوان‌های مبتلا به سرطان درمان شده با اپیژنین، در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0 > P). نتیجه‌گیری: اپیژنین می‌تواند باعث افزایش پاسخ ازدیاد حساسیت تأخیری در حیوان‌های ماده‌ی نژاد Balb/c و کاهش رشد تومور سرطان سینه در حیوان‌های مبتلا به تومور شود و نسبت سایتوکاینی را در آن‌هابه نفع IFN-γ تغییر دهد. افزایش IFN-γ و کاهش IL-4 در حیوان‌های مبتلا به تومور درمان شده با اپیژنین، نشان می‌دهد که اپیژنین باعث تغییر جهت سیستم ایمنی حیوان به سمت Th1 (T helper-1) و ایمنی سلولی شده است. با توجه به این موضوع، می‌توان انتظار داشت که اپیژنین داروی مناسبی برای درمان سرطان باشد.