Occurrence of arbuscular mycorrhizal fungi and nodules in the roots of twelve legume species in South-Western Saudi Arabia

Materiał badawczy stanowiło ziarno otrzymane z doświadczeń polowych prowadzonych w latach 2008–2011 na terenie Gospodarstwa Doświadczalnego Felin, należącego do Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie. Celem pracy była ocena szklistości ziarna odmian i linii następujących gatunków pszenicy: a) formy jare: Triticum durum (Desf.), T. aestivum ssp. sphaerococcum (Percival) MacKey, T. turgidum (L.), T. monococcum (L.), T. dicoccum (Schrank) Schübler, T. polonicum (L.), T. timopheevii (Zhuk.); b) formy ozime: T. durum (Desf.), T. aestivum ssp. spelta (L.) Thell., T. monococcum (L.), T. dicoccum (Schrank) Schübler, T. macha (Dekapr. et Menabde), T. vavilovii (Thum.) Jakubz., a jako wzorca użyto odpowiednio formy jarej i ozimej T. aestivum ssp. aestivum (L.). Formy ozime pszenicy, niezależnie od gatunku i odmiany, charakteryzowały się znacznie mniejszą szklistością w porównaniu z formami jarymi. W obrębie badanych genotypów pszenicy jarej najwyższym poziomem szklistości ziarna odznaczała się T. durum odmiana Puławska Twarda, a najniższym – T. polonicum. Spośród gatunków pszenicy ozimej najwyższą szklistością ziarna wyróżniała się pszenica twarda (odmiana Komnata), natomiast najmniej szkliste ziarno tworzyła pszenica orkisz (T. aestivum ssp. spelta) − Spelt INZ.