پیش بینى ناگویی هیجانی بر اساس طرحواره هاى ناسازگار اولیه و ابرازگرى هیجانى با نقش میانجیگری انعطاف پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن

هدف پژوهش، پیش­بینى ناگویی هیجانی بر اساس طرحواره‌هاى ناسازگار اولیه و ابرازگرى هیجانى با نقش میانجیگری انعطاف‌پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن است. روش پژوهش حاضر، همبستگی و از نوع مطالعات تحلیل مسیر بود. برای انجام پژوهش 300 نفر از بیماران دچار درد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان­های شهر تهران در سال 1397 با شیوۀ نمونه­گیری پژوهش خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند. شرکت­کنندگان پرسشنامه­های طرحواره­های ناسازگار اولیه (Young, 1998)، ابرازگرى هیجان (King & Emmons, 1990)، ناگویی هیجانی تورنتو (Babgy, Parker & Taylor, 1994) انعطاف‌پذیری شناختی (Taghizadeh & Nikhah, 2015) را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده­ها از نرم‌افزارهای Amos و SPSS استفاده گردید. نتایج تحلیل مسیر نشان داد فقط حوزه­های محدودیت­های مختل به میزان 18/0 و دیگر جهت­مندی به میزان 14/0 در تبیین واریانس ناگویی هیجانی تأثیر مثبتی دارد (05/0 >p). ابرازگرى هیجانى در تبیین واریانس ناگویی هیجانی 27/0-؛ بر متغیر میانجی (انعطاف‌پذیری شناختی) 44/0- تأثیر دارد (01/0 >p). در نهایت، ابرازگرى هیجانى با ضریب تأثیر 31/0- بر ناگویی هیجانی از طریق انعطاف­پذیری شناختی تأثیر غیرمستقیم دارد (01/0 >p). از نتایج این پژوهش می­توان در راستای کاهش سطح ناگویی هیجانی با استفاده از اصلاح طرحواره­هاى ناسازگار اولیه، ابرازگرى هیجانى و انعطاف­پذیری شناختی در بیماران مبتلا به درد مزمن استفاده کرد..