تأثیر گروه درمانی روانی- اجتماعی بر بهبود حملات میگرن و كیفیت زندگی در بیماران مبتلا به میگرن

مقدمه: میگرن یكی از رایج‌ترین انواع سردرد در بیمارانی است كه به مراكز درمانی مراجعه می‌كنند. میگرن، یكی از دلایل مهم غیبت از كار یا امتناع از هر گونه فعالیت شخصی و اجتماعی است. وقوع مكرر سردرد، اثرات نامطلوب زیادی بر سبك زندگی و فعالیت‌های اجتماعی بیمار می‌گذارد. روش‌ها: در این مطالعه‌ی نیمه‌تجربی، با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد، 40 بیمار مبتلا به میگرن مراجعه كننده به درمانگاه‌های تخصصی مغز و اعصاب بیمارستان‌های شهر اهواز در فاصله‌ی زمانی مهرماه تا آذرماه سال 1392، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به روش تصادفی ساده به دو گروه مساوی مداخله شاهد تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌ی ثبت نشانه‌های سردرد و پرسش‌نامه‌ی كیفیت زندگی بود. درمان روانی- اجتماعی در هشت جلسه‌ی درمانی 60 دقیقه‌ای اجرا شد. پرسش‌نامه‌ها در دو مرحله‌ی قبل و بعد از درمان 8 جلسه‌ای، برای هر دو گروه تکمیل شد. برای مقایسه‌ی تعداد و شدت حملات میگرن و كیفیت زندگی پیش‌آزمون و پس‌آزمون در دو گروه مداخله و شاهد از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده گردید. یافته‌ها: مقایسه‌ی دو گروه نشان داد كه بین تعداد سردرد (0001/0 = P؛ 78/46 = F)، شدت آن (0001/0 = P؛ 87/184 = F) و مدت ادامه‌ی سردرد (0001/0 = P؛ 74/1107 = F) تفاوت معنی‌داری وجود داشت. تأثیر درمان روانی- اجتماعی در تعداد سردردهای میگرنی، 53، در شدت سردردها، 83 و در مدت آن، 76 درصد بود. همچنین، نمرات میانگین تعدیل شده‌ی كیفیت زندگی و عملكرد جسمی و روانی آن پس از درمان، افزایش معنی‌داری داشت (0001/0 = P؛ 08/18 = F)؛ تأثیر درمان روانی- اجتماعی بر كیفیت زندگی بیماران، 33 درصد نشان داده شد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق، درمان روانی- اجتماعی بیماران مبتلا به میگرن موجب بهبود حملات میگرن از نظر تعداد، شدت و مدت سردردهای میگرنی و همچنین، بهبود كیفیت زندگی بیماران در عملكرد جسمی و روانی می‌شود. پیشنهاد می‌شود، از این الگو برای ارتقای كیفیت زندگی بیماران استفاده گردد. واژگان کلیدی: میگرن، گروه درمانی، روانی اجتماعی، كیفیت زندگی