واکاوی عوامل تسهیل‌گر کاربرد مدرسه در خانه ترکیبی در نظام آموزشی ایران: رویکردی نوین در آموزش دانش‌آموزان تیزهوش

هدف: یکی از پدیده‌های نوین آموزشی در سطح جهانی برای دانش‌آموزان تیزهوش، مدرسه در خانه ترکیبی می‌باشد که بر افزایش مشارکت والدین در آموزش تأکید دارد. پژوهش حاضر با هدف واکاوی عوامل تسهیل‌گر کاربرد مدل مدرسه در خانه ترکیبی در نظام آموزشی ایران و به‌منظور ارائه رویکردی نوین در آموزش دانش‌آموزان تیزهوش انجام شد.مواد و روش‌ها: این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نوع کیفی است که از روش نظریه‌پردازی داده بنیاد استفاده شده است. حوزه این پژوهش شامل تمام کتاب‌ها و مقالات (2021-1990) مرتبط با مشارکت والدین در آموزش و مدل مدرسه در خانه بود. مشارکت‌کنندگان در این پژوهش 10 نفر از متخصصان حوزه روان‌شناسی و علوم تربیتی در شهر اصفهان در سال 1401 بودند که به روش نمونه‌گیری هدفمند و نظری انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از روش سندکاوی و مصاحبه نیمه‌ساختار یافته استفاده شد. تحلیل داده‌ها براساس الگوی اشتراوس و کوربین (1998) و سه مرحله کدگذاری باز، کدگذاری محوری و کدگذاری انتخابی انجام شد. در زمینه قابلیت اعتبار از روش تطبیق اعضاء و کثرت‌گرایی استفاده شد و در زمینه قابلیت تأیید، مرور و بازخورد همتایان به کار برده شد. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان‌دهنده 64 مفهوم پایه، 13 مقوله محوری و 3 مقوله انتخابی تحت عنوان مسئولیت مشترک و اعتماد والدین، مسئولیت مشترک و اعتماد دانش‌آموز و مسئولیت مشترک و اعتماد معلم و مدرسه است که در قالب عوامل تسهیل‌گر سازمان یافت. با توجه به عوامل تسهیل‌گر مدل مدرسه در خانه ترکیبی، توجه به این رویکرد آموزشی و استفاده از آن برای دانش‌آموزان تیزهوش در نظام آموزشی متمرکز کشور ایران پیشنهاد می‌گردد.