بررسی وضعیت انتقال درون بیمارستانی بیماران ترومایی اورژانس؛ یک مطالعه مقطعی

مقدمه: بیماران ترومایی، عمده ترین مراجعه کننده گان اورژانس، جهت انتقال درون بیمارستانی را تشکیل می دهند که در معرض طیف وسیعی از عوارض قرار دارند. این مطالعه به منظور بررسی وضعیت انتقال درون بیمارستانی بیماران ترومایی انجام شده است. روش کار : مطالعه مقطعی حاضر در بیمارستان الغدیر ابهر، از سال 1398 تا سال 1399، بر روی 216 بیمار ترومایی بزرگسال، سطح 1 ، 2 و 3 اورژانس که نیاز به انجام اقدامات تشخیصی درمانی یا انتقال به سایر بخش ها داشتند، در سه مرحله قبل، حین و بعد از انتقال ، انجام و نتایج و عوارض انتقال این سه مرحله، باهم مقایسه شده است. یافته ها: در این مطالعه216 بیمار با میانگین سنی 3/70 ± 9/18، مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین بیماران پذیرش شده مرد (1/74٪) ، با مراجعه اورژانسی (3/83٪) و به دنبال تصادف (1/68٪) بودند. بیشتر انتقال ها با هدف تشخیصی (9/57٪) و در سطح2تریاژ (4/69٪) انجام گرفته بود. نمره کیفیت انتقال مرحله قبل انتقال99/93٪، حین 65/ 84 ٪و بعد از انتقال02/91٪ محاسبه شد. عوارض در 36/14٪ از انتقال ها مشاهده شد که شامل افت یا افزایش فشارخون ، افت فشار اکسیژن خون شریانی و هیپوترمی بود . همچنین بیشترین خطاهای رخ در مرحله حین انتقال اتفاق افتاده و مربوط به عدم استفاده از مانیتورینگ (1/٪18)، پالس اکسی متری (6/17٪) و عدم کنترل خط وریدی محیطی (9/13٪) بوده است و خطاهای رخ داده، مرحله قبل از انتقال شامل عدم استفاده از پالس اکسی متری، مانیتورینگ و ماسک صورت (9/1٪) و خطاهای مرحله بعد از انتقال شامل عدم کنترل سند فولی و سوند بینی ـ معدی (5/0٪) گزارش شده است. نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان داد که میزان بروز حوادث ناگوار، به ویژه در حین انتقال، بالا است. این مهم می تواند در تحلیل علل خطاها و برنامه ریزی درجهت افزایش سطح ایمنی بیماران مورد استفاده قرار گیرد . شناسایی و مدیریت عوامل خطر در فرایند انتقال، ایمنی بیماران را تامین می نماید.