ارزیابی میزان رضایتمندی گردشگران از کیفیت معماری اقامتگاه‌های بوم‏گردی با هدف تبیین ضوابط ساماندهی آن‌ها (مطالعه موردی: اقامتگاه‌های بوم‌گردی روستایی تنکابن، استان مازندران)

استفاده از قابلیت‌های بوم­گردی برای توسعه اجتماعی- اقتصادی روستاها از یک‌سو و از سوی دیگر لزوم ایجاد چارچوبی برای کنترل کیفیت معماری اقامتگاه‌ها به‌عنوان بخشی از خدمات گردشگری، پرداختن به تأثیر کیفیت معماری اقامتگاه‌ها بر میزان رضایتمندی گردشگران را ضروری می‌سازد. این مقاله به بررسی و سنجش ابعاد رضایتمندی بوم­گردان از ویژگی­های کیفی معماری بومی اقامتگاه­ها و نیز رابطه میان انگیزه، رضایتمندی گردشگران و میزان تمایل آن‌ها به اقامت مجدد در اقامتگاه­های بوم­گردی می­پردازد. روش تحقیق مقاله توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری شامل بوم­گردان مراجعه‌کننده به چهار اقامتگاه بوم­گردی فعال شهرستان تنکابن است. یافته‌های تحقیق نشان داد که معماری اقامتگاه‌ها ازلحاظ تأمین نیازهای عملکردی/طبیعت‌گرایی با میانگین 08/3 بیشترین جلب رضایتمندی را داشته­اند. شاخص­های نیازهای کالبدی فضایی در مرتبه بعد با میانگین 03/2 رضایتمندی مخاطبان را کسب کرده­اند. شاخص­های فرهنگی- اجتماعی اقامتگاه­ها کمترین میزان رضایتمندی را داشته­اند. تحلیل نتایج حاکی از آن است که در نمونه‌های تحقیق، مکان‌یابی و ویژگی‌های طبیعت‌گرایی معماری اقامتگاه‌ها با طبیعت‌گردی به‌عنوان انگیزه غالب بوم­گردان همخوانی داشته است. بااین‌حال، این اقامتگاه‌ها نتوانسته‌اند انگیزه تجربه زندگی روستایی مراجعان را تأمین کنند و امکان تجربه و تعامل آن‌ها را با فرهنگ و جامعه بومی فراهم آورند.