مطالعات موردی موفق در استفاده از پلیمر به منظور ازدیاد برداشت نفت از میادین نفتی به‌روش سیلاب‌زنی پلیمری

در برداشت اولیه هیدروکربن‏ها که با استفاده از سازوکار‏های طبیعی مخزن صورت می‌گیرد، به دلایل مختلف از جمله کاهش فشار ناشی از تولید، در بهترین حالت کمتر از یک سوم نفت تولید می‏گردد. همچنین با اتخاذ روش‏های ثانویه ازدیاد برداشت مانند تزریق آب نیز با وجود کاربرد گسترده، به‌دلیل تحرک بالای آب نسبت به نفت، بخش عظیمی از منابع قابل تولید نخواهد بود. از این رو جهت تأمین تقاضای نفت خام که به‌صورت پیوسته در حال افزایش است، همواره نیاز به استفاده از روش‏های ثالثیه ازدیاد برداشت جهت افزایش ضریب بازیافت پس از شروع تولید وجود دارد. از جمله روش‏های کارآمد جهت افزایش میزان بازدهی در فرآیند جاروب‏زنی نفت خام، تزریق (سیلاب‌زنی) پلیمر است که به‌عنوان یکی از روش‏های شیمیایی مؤثر ازدیاد برداشت از سال‏ها پیش تا کنون مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا که مطالعه موردی به‌صورت گسترده، ژرف و جزئی‌نگر به مطالعه یک مورد خاص می‌پردازد و در نتیجه به محدوده وسیعی از دانش برای تحلیل سیستم‌های پیچیده دسترسی می‌یابد، این اطمینان در پژوهش مطالعه موردی حاصل می‌شود که تمام اجزا مورد بررسی قرار گرفته‌اند. از این رو در این مقاله پس از بررسی نظام‌مند بسیاری از مطالعات موردی موفق ازدیاد برداشت توسط عملیات سیلاب‌زنی پلیمر در میادین مختلف نفتی جهان، به بررسی عوامل و شرایط تأثیر‏گذار در هر یک از مراحل انتخاب پلیمر، عملیات تزریق و سپس تأثیر آن برروی میزان افزایش نرخ تولید و همچنین میزان ضریب بازیافت نفت مخزن پرداخته شده و چالش‌های موجود در این عملیات‌ها به دقت مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می‌دهد افزودن پلیمر مناسب به آب در فرآیند سیلاب‌زنی و در شرایط مختلف، از پتانسیل بالقوه‏ای برای کاهش میزان تولید آب و همچنین کاهش میزان اشباع نفت باقی‌مانده مخازن و در نتیجه افزایش ضریب بازیافت نفت برخوردار است.