Skład chemiczny i wartość biologiczna jarmużu średniowysokiego w zależności od zróżnicowanego nawożenia mineralnego

Wzrost świadomości człowieka odnośnie do zdrowego żywienia przekłada się na intensyfikację zapotrzebowania na gatunki warzyw o wysokiej wartości odżywczej. Jarmuż (Brassica oleracea L. var. acephala) to cenna roślina ze względu na bogaty skład chemiczny i małe wymagania agrotechniczne. W doświadczeniu szklarniowym analizowano wpływ dawki K2SO4 (0,4, 0,8, 1,2, 1,6 g K·dm–3 podłoża) na tle dwóch dawek węglanu wapnia (5 i 15 g CaCO3·dm–3 podłoża) na plonowanie, skład chemiczny oraz wartość biologiczną jarmużu. Najwyższy plon świeżej masy wykazano po zastosowaniu 1,2 g K·dm–3 podłoża, zarówno większa, jak i mniejsza dawka potasu powodowały obniżenie plonu. Zawartość witaminy C w liściach jarmużu wynosiła od 130 do 216 mg·100 g–1 św.m. i zależała od dawki potasu. Zwiększanie dawki potasu powodowało zwiększenie koncentracji białka w roślinach. Stwierdzono istotny wzrost zawartości azotu i potasu w jarmużu wraz ze wzrostem dawki siarczanu potasu.