Kultura piśmienna Irlandii we wczesnym średniowieczu

Autor charakteryzuje kulturę piśmienną średniowiecznej Irlandii, łączącą tradycję rodzimą i łacińsko-uczoną, co jak podkreśla było cechą specyficzną piśmiennictwa iryjskiego wieków średnich. Kulturę piśmienną wprowadziło do Irlandii chrześcijaństwo. Rozwinęła się ona w ośrodkach klasztornych, które od VI w. stawały się najważniejszymi ośrodkami życia kościelnego, a piśmiennictwo mnichów tworzyło ważną część literatury wczesnośredniowiecznej Europy. Przy czym jak podkreśla Autor „dla tradycji europejskiej kultura Irlandii to przede wszystkim kultura książki”, uwypuklając szacunek i cześć, jakie w środowiskach klasztornych budziły księgi, ich czytanie i kopiowanie, opisując pracę iryjskich kopistów (pisarzy, skrybów), sposoby przechowywania ksiąg, odmiany pisma insularnego (iryjskiego), sztukę książki skryptoriów irlandzkich. Rozkwit tej kultury przypadł na VI-IX w. Jej zagładę przyniosły najazdy wikingów, które zniszczyły biblioteki Irlandii.