ارزیابی و مقایسه شاخص‌های زیست‌محیطی تولید ذرت (Zea mays L.) هیبریدی با سه روش مختلف برداشت در استان البرز به روش ارزیابی چرخه حیات

ارزیابی چرخه حیات، روشی است که اثرات زیست محیطی مرتبط با یک محصول در کل چرخه حیات آن ارزیابی می شود. در این مطالعه، شاخص های زیست محیطی در تولید ذرت هیبریدی با استفاده از روش ارزیابی چرخه حیات مورد بررسی قرار گرفت. به دلیل کوچک بودن حجم جامعه، سرشماری صورت گرفت و اطلاعات لازم از 30 مزرعه واقع در شهرستان‌های کرج و نظرآباد استان البرز از طریق پرسشنامه استخراج گردید. تعداد ده شاخص‌ زیست ‌محیطی شامل پتانسیل اختناق دریاچه ای، پتانسیل گرمایش جهانی، پتانسیل اسیدی شدن، نقصان لایه اوزون، تقلیل منابع آلی، اکسیداسیون فتوشیمیایی، مسمومیت انسانی، مسمومیت خاک، مسمومیت آب های آزاد و مسمومیت آب های سطحی انتخاب گردید. یک تن ذرت هیبریدی تولیدی و دروازه مزرعه به ترتیب به عنوان واحد عملکردی و مرز سامانه انتخاب شدند. بیشترین آسیب به محیط زیست در بخش شاخص مسمویت آب های آزاد صورت گرفت. در روش برداشت با پیکرهاسکر، شاخص های زیست محیطی از قبیل پتانسیل گرمایش جهانی، اختناق دریاچه ای، مسمومیت انسانی، پتانسیل اسیدی شدن، تقلیل منابع آلی و اکسیداسیون فتوشیمیایی نسبت به دو روش دیگر بیشتر بود. با تغییر روش برداشت در شاخص مسمومیت خاک و نقصان لایه اوزون تغییر محسوسی مشاهده نشد. به دلیل مصرف بالای سوخت دیزل و الکتریسیته در روش برداشت دستی، شاخص مسمومیت آب های آزاد و مسمومیت آب های سطحی نسبت به دو روش دیگر برداشت بیشتر شد. در مجموع، روش برداشت ذرت هیبریدی با کمباین در مقایسه با دو روش دیگر بار محیطی کمتری ایجاد کرد.