Diagnostics and physiotherapy in rheumatoid arthritis

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest jedną z najczęstszych chorób autoimmunologicznych tkanki łącznej. Pierwsze objawy choroby pojawiają się zwykle między 30 a 50 rokiem życia i obejmują przewlekły proces zapalny, który powoduje postępujące niszczenie układu kostno-stawowego i zmiany narządowe. Etiologia RZS nie jest dotychczas dostatecznie poznana, a zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe odgrywają rolę w patogenezie RZS. Rozpoznanie opiera się na kryteriach American Collegium of Reumathology (ACR) oraz European League Against Rheumatism (EULAR) z 2010 roku. Wśród metod fizykoterapii stosowanych w leczeniu RZS szczególną rolę odgrywa krioterapia (kriostymulacja). Zgodnie z wytycznymi Panelu Ottawa kinezyterapia czynnościowa powinna odgrywać szczególną rolę u chorych na RZS, który ma na celu przywrócenie wzorców ruchowych najbardziej zbliżonych do fizjologii. Stosując kinezyterapię u chorych na RZS, należy monitorować przebieg procesów kompensacyjnych. Brak nadzoru lekarza i fizjoterapeuty nad powyższym procesem prowadzi do przeciążenia, a następnie deformacji układu mięśniowo-szkieletowego.