Occupational Radiation Exposure in Anesthesia Personal from C-Arm Fluoroscopy during Orthopedic Surgical Procedures

مقدمه: نظر به گسترش روزافزون استفاده از رادیوگرافی و دستگاه رادیوگرافی C-Arm در اتاق‌های عمل ارتوپدی و میزان پرتوگیری قابل توجه متخصصین ارتوپدی و گاهی متخصصین بیهوشی، بررسی میزان اشعه‌ی جذبی این افراد، کادر آموزشی و پرسنل همراه آن‌ها و مقایسه‌ی آن با حد دز تعیین شده توسط کمیته‌ی بین‌المللی محافظت در برابر اشعه (ICRP یا International Commission on Radiological Protection) امری ضروری به نظر می‌رسد. روش‌ها: به منظور تعیین دز جذبی، متخصصین ارتوپدی و بیهوشی و دستیاران و پرسنل همراه آن‌ها در اتاق عمل بیمارستان الزهرای (س) اصفهان، مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تعیین میزان دز جذبی، از دزیمترهای ترمولومینسانس 4CaSo کارتی، که دارای دقت و حساسیت زیادی هستند، استفاده گردید. بدین منظور، برای هر شخص سه عدد دزیمتر حساس به حرارت (TLD یا Thermo luminescence dosimeter) یکی در محل گردن و در روی تیروئید، دیگری در ناحیه‌ی سینه و سومی در ناحیه‌ی گنادها به مدت یک ماه نسب گردید و میانگین دز جذبی در این سه محل حساس بدن به دست آمد. جهت خواندن دزیمترها از دستگاه خواننده‌ی ترمولومینسانس (Solaro2A TLD Reader) استفاده شد. یافته‌ها: میانگین دز دریافتی ماهانه برای متخصص ارتوپدی در محل‌های مختلف متفاوت به دست آمد که در تمام موارد بیشتر از میزان جذبی توسط تیم بیهوشی بود. میانگین دز دریافتی متخصص ارتوپدی 24، دستیار وی 26، متخصص بیهوشی 16 و دستیار بیهوشی 11 میلی‌راد بود. میانگین دز دریافتی در هر عمل جراحی برای گروه ارتوپدی در محل تیروئید و در محل گنادها همواره بیشتر از بقیه‌ی افراد بود. با استفاده از آزمون t و با احتمال 90 درصد، می‌توان دریافت که میانگین دز دریافتی ماهانه و دز در هر عمل ارتوپدی در محل تیروئید در هر فرد مورد بررسی، بیشتر از دز دریافتی در محل گنادها بوده است. نتیجه‌گیری: میانگین دز دریافتی ماهانه در هر عمل جراحی ارتوپدی در متخصص ارتوپدی و دستیار وی، بیشتر از سایر شرکت کنندگان در مطالعه بوده است.