اثرات کود های آلی و بیولوژیک بر عملکرد و اجزای عملکرد سیاهدانه (Nigella sativa L.)

به منظور بررسی اثرات کود های آلی و بیولوژیک بر عملکرد و اجزای عملکرد سیاهدانه، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 تیمار و سه تکرار در سال زراعی 89-1388 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. تیمارهای آزمایش عبارتند بودند از 1- شاهد، 2- نیتروکسین (حاوی ازتوباکتر و آزوسپیریلوم)، 3- میکوریزا، 4- بیوسولفور (حاوی تیوباسیلوس)، 5- کمپوست، 6- ورمی کمپوست، 7- نیتروکسین+ کمپوست، 8- نیتروکسین+ ورمی کمپوست، 9- میکوریزا + کمپوست، 10- میکوریزا + ورمی کمپوست، 11- بیوسولفور + کمپوست، 12- بیوسولفور + ورمی کمپوست، 13- نیتروکسین+ میکوریزا، 14- نیتروکسین+ میکوریزا + کمپوست و 15- نیتروکسین+ میکوریزا + ورمی کمپوست. بر اساس نتایج تجزیه واریانس، بجز تعداد و وزن دانه در فولیکول و نیز وزن هزار دانه، سایر شاخص های مورد مطالعه سیاهدانه تحت تاثیر تیمارهای آزمایش قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد بجز تیمار بیوسولفور، سایرکودهای بیولوژیک اثر معنی داری بر عملکرد دانه سیاهدانه نداشتند. در بین تیمارهای آزمایشی نیز تیمارهای کمپوست + بیوسولفور و ورمی کمپوست + بیوسولفور دارای بیشترین عملکرد دانه (به ترتیب 83/790 و 80/790 کیلوگرم در هکتار) در مقایسه با تیمار شاهد (83/338 کیلوگرم در هکتار) بودند. به نظر می رسد در خاک های با pH قلیایی، استفاده از کود بیولوژیک بیوسولفور به همراه مصرف گوگرد با کاهش اسیدیته خاک می تواند در افزایش عملکرد سیاهدانه نقش ویژه ای داشته باشد.