Tajemnica i analogia we współczesnym mówieniu o Bogu

Język teologii zawsze popadał w jedną z dwóch skrajności. Pierwsza polega na założeniu, że o Bogu nic nie można powiedzieć, bo Boskiej Istoty nie da się wyrazić ludzkim językiem. Drugim skrajnym założeniem jest to, że terminów teologicznych można używać jednoznacznie zarówno w dyskursie o Bogu, jak i o człowieku. Jednym ze sposobów uniknięcia tych dwóch pułapek jest przyjęcie metody analogii. Rozbieżność między „teorią” dotyczącą Boga a doświadczeniem” Jego działania (lub braku działania) w czyimś życiu jest wyzwaniem dla współczesnej teologii. Stosowanie analogii w wypowiedziach o Bogu samo w sobie nie zapobiega konfliktowi między powszechnie akceptowanymi wypowiedziami o Bogu a Jego doświadczeniem w życiu codziennym. Analogia metaforyczna dostarcza jednak określonego zapośredniczenia, które można określić jako pośrednie rozpoznawanie pewnych stanów rzeczy przez ludzki umysł. Jak to wpływa na kwestię uznania i uznania istnienia Boga? Być może jesteśmy skazani na wieczne przeskakiwanie od jednej analogii do drugiej, aby uchwycić fakt Jego obecności i działania.