Podobieństwo fizyczne a dobór dawcy w procedurach medycznie wspomaganej prokreacji

Ustawa o leczeniu niepłodności umożliwia biorcom (małżeństwom, parom odmiennej płci) dostęp do dawstwa heterologicznego. Dopasowanie dawcy jest dokonywane przez lekarza, który jest zobowiązany ustalić podobieństwo fenotypowe między dawcą (dawcami) komórek rozrodczych (zarodków) a biorcami. Zgodnie z prawem polskim brane są pod uwagę następujące dane fenotypowe: wzrost, waga, kolor oczu, kolor włosów, struktura włosa (proste, kręcone, falowane), budowa ciała, rasa, pochodzenie etniczne. Celem niniejszego artykułu jest określenie możliwości zastosowania innych metod doboru wykorzystywanych do zapewnienia wyższego poziomu podobieństwa fizycznego między dawcą (dawcami) a biorcą (biorcami), które są stosowane w innych systemach prawnych, takie jak porównanie zdjęć lub zastosowanie nowoczesnych technologii opartych na rozpoznawaniu twarzy. Jest to uzasadnione tym, że polscy pacjenci mogą uczestniczyć w programach dawstwa za granicą (gdzie proces doboru dawcy różni się od polskich regulacji) i komórki rozrodcze mogą być wysyłane z międzynarodowych banków komórek rozrodczych i dostarczane do polskich klinik. Badania przeprowadzono, wykorzystując analizę komparatystyczną prawa i praktyk w Polsce oraz za granicą. Autor dochodzi do konkluzji, że obecne regulacje są niewystarczające, i formułuje propozycje nowelizacji prawa polskiego w kierunku zastosowania zdjęć i technologii rozpoznawania twarzy w procesie doboru dawcy.