Zich met kinderen verplaatsen in Brussel?: Een sociologische studie over de tijdsbeleving en het gebruik van de transportmodi

Aan de hand van een typologie van de “ruimte-tijdattitudes” gaan de auteurs na in welke mate de diverse transportmodi beantwoorden aan de behoeften van personen die met kinderen jonger dan twaalf jaar in Brussel wonen en er zich dagelijks verplaatsen. De studie legt de zwakke punten van het openbaar vervoer bloot, meer bepaald voor personen die zeer veel belang hechten aan tijdsbeheer (voor zichzelf of voor het welzijn van de kinderen die hen vergezellen). Om aan de behoeften van deze vaak gestresseerde, gehaaste en ongeruste doelgroep te voldoen, stellen de auteurs voor om het openbaar vervoer een humaner karakter te geven, zodat de gebruiker het gemakkelijker krijgt. Men mag van hem niet steeds meer vaardigheden verwachten om de verstrengeling van de netwerken te beheersen en zich aan het aanbod aan te passen. In dit opzicht is het bijzonder belangrijk om het comfort, de uitrusting en het onthaal aan de haltes en de modale en intermodale knooppunten te verbeteren. Dit is nu nog onvoldoende het geval in Brussel. Meer in het algemeen sporen de auteurs de lezers aan om na te denken over de aantrekkelijkheid van het openbaar vervoer. Factoren als de diverse fasen in de levenscyclus van de gebruikers en de verschillende manieren om het dagelijks leven te organiseren zijn hierbij belangrijk. Zij beklemtonen ook dat het openbaar vervoer een bijdrage kan leveren om het tijdsgebruik in de stad te synchroniseren. A l’aide d’une typologie des « attitudes spatio-temporelles », les auteurs évaluent l’adéquation des divers modes de transport aux contraintes des personnes vivant avec des enfants de moins de douze ans et se déplaçant quotidiennement à Bruxelles. L’étude souligne les faiblesses du transport public, en particulier vis-à-vis de ceux pour qui la maîtrise du temps est particulièrement importante (que ce soit pour eux-mêmes ou pour le bien-être des enfants qui les accompagnent). Pour répondre aux besoins de ce public souvent stressé, pressé et inquiet, les auteurs suggèrent d’humaniser davantage le service de transport afin de faciliter la vie de l’usager, plutôt que d’attendre de celui-ci toujours plus de compétences pour maîtriser l’enchevêtrement des réseaux et s’adapter à l’offre. Améliorer le confort, l’équipement et l’accueil aux arrêts et aux pôles d’échanges modaux et intermodaux est à cet égard particulièrement important et trop rare à Bruxelles. Plus généralement, les auteurs invitent à réfléchir à l’attractivité du transport public en prenant en co