Pojęcie heterografii ideograficznej w języku japońskim

W językoznawstwie japońskim, w opisie języka ojczystego, nadal używa się wielu tradycyjnych terminów gramatycznych, które nie mają nadal odpowiedników o charakterze bardziej ogólnym, uniwersalnym, dających się przenieść na grunt teoretycznego językoznawstwa, ukształtowanego na Zachodzie. Takie zdecydowanie relatywistyczne terminy są powiązane zwłaszcza z dziedziną grafemiki, w obrębie której struktura, funkcje i zakres użycia pisma ideograficznego są opisywane wciąż w sposób tradycyjny. Jednym z takich pojęć, jest mający postać tetrady sinojapońskiej, wyrażenie dōkun-iji 同訓異字, które należy interpretować, bardziej uniwersalnie, jako przykład heterografii ideograficznej wyrazów rdzennie japońskich. Zjawisko to wiąże się w sposób szczególny nie tylko z heterografią, ale również z polisemią i homonimią jednostek języka, należących do obu jego płaszczyzn semiotycznych, a mianowicie płaszczyzny substancjalnie fonicznej i płaszczyzny substancjalnie grafemicznej. Szczególna sytuacja japońszczyzny polega na tym, że uwzględnienie obu tych płaszczyzn w opisie struktury języka i jego leksykonu prowadzi do konieczności konsekwentnie bilateralnego ujmowania wyrazów rdzennie japońskich, jako połączenia zapisu ideograficznego bądź ideograficzno-sylabograficznego oraz fonicznego kształtu danego leksemu. Tym samym, zarówno homonimia, jak i synonimia, interpretowane muszą być na obu wymienionych tu płaszczyznach struktury języka, co w fonocentrycznych opisach języka, powszechnie praktykowanych we współczesnym językoznawstwie teoretycznym, może stanowić zasadniczą trudność.