Wotum marszałka Stanisława Lubomirskiego w Szczepanowie. Problematyka fundacji, formy i autorstwa kościoła św. Stanisława

Artykuł został poświęcony nigdy dotychczas niepoddanemu głębszej refleksji badawczej kościołowi św. Stanisława w Szczepanowie nieopodal Brzeska w Małopolsce. O ile nazwa miejscowości jest szeroko znana, wszak właśnie z niej się wywodził ów kanonizowany biskup krakowski Stanisław (około 1030-1079), który po swej męczeńskiej śmierci z ręki króla Bolesława II Szczodrego (około 1042-1081), stał się jednym z najważniejszych patronów Królestwa Polskiego, o tyle zachowana w nim do naszych czasów osiemnastowieczna świątynia, która wedle tradycji stanęła na miejscu jego domu rodzinnego, pozostaje właściwie nieznana. Jest niewielka, złożona z prostokątnej nawy o salowym charakterze i takiegoż nieco od niej węższego prezbiterium. Cały wizualny efekt koncentruje się na zamykającej długą perspektywę fasadzie, odznaczającej się wykwintną stylistyką klasycystyczną i w wyraźny sposób nawiązującej do kształtu łuku triumfalnego. Na elewacji znalazły się dwie tablice z łacińskimi inskrypcjami informującymi o akcie fundacji i herb Szreniawa, którym pieczętował się ród Lubomirskich. Podejmowane rozważania skoncentrowane zostały na trzech zasadniczych kwestiach: wyjaśnieniu przyczyn dokonanej fundacji, przeanalizowaniu architektonicznej formy świątyni oraz zidentyfikowaniu domniemanego autora projektu. Rekapitulując podjęte badania nad kościołem św. Stanisława w Szczepanowie, należy wypunktować przede wszystkim trzy zasadnicze wnioski. Murowana świątynia była osobistym wotum, złożonym przez Stanisława Lubomirskiego (1722-1783), marszałka wielkiego koronnego, własnemu patronowi- -imiennikowi w nadziei jego niebiańskiego orędownictwa w trudnych chwilach postępującej nieuleczalnej choroby i obawy przed zbliżającą się śmiercią; fundator zmarł na suchoty niespełna dwa lata po zadysponowaniu swej woli. Inwestycja budowlana uczyniona w 1781 roku zaowocowała realizacją świątyni wprawdzie niewielkiej, lecz nowocześnie rozwiązanej pod względem funkcjonalnym i wyróżniającej się zaawansowaną klasycystyczną stylistyką, co w owym czasie było w Rzeczypospolitej jeszcze ewenementem, zwłaszcza na terenie Małopolski. Projektantem tego anonimowego dotychczas dzieła niewątpliwie był działający w środowisku warszawskim architekt Stanisław Zawadzki (1743-1806), wychowanek rzymskiej Akademii św. Łukasza. Przemawiają za tym – wskazane i omówione w artykule – analogie formalne z innymi realizowanymi przezeń współcześnie obiektami sakralnymi na Mazowszu: kościołem parafialnym w Nowym Dworze (1780) oraz