Sembolik Ölümsüzlük Bağlamında Şairlerin “Unutulma Korkusu”na Genel Bir Bakış

İnsandaki temel duygulardan biri de korkudur. Ölüm ve unutulmak korkusu ise şairlerle yakından ilgili korku türlerindendir. Her iki kaygının temelinde Tanzimat, Meşrutiyet ve Cumhuriyet nesli şairlerinin Balkan Harpleri, I. Dünya Savaşı, Mütareke ve Kurtuluş Savaşı yıllarında yaşadığı ağır savaş şartlarının, ekonomik ve toplumsal dönüşümlerin yol açtığı travmalar yatmaktadır. Bu korkular, bazı şairleri muhayyel bir yaşama, toplumun kültürel hafızasında sonsuza kadar yaşama arzusunu karşılayan “sembolik ölümsüzlük” arayışına itmiştir. Yeni Türk edebiyatında unutulma korkusunu ve sembolik ölümsüzlüğü kavramsal olarak şiir diline sokan ilk şairler Tevfik Fikret ve Mehmet Âkif’tir. Cumhuriyet dönemi şairlerinden Orhan Seyfi Orhon, Nâzım Hikmet, Ahmet Hamdi Tanpınar, Ahmet Muhip Dıranas, Orhan Veli Kanık, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Behçet Necatigil, Cemal Süreya, Turgut Uyar, Ümit Yaşar Oğuzcan, Gülten Akın ve Sezai Karakoç da şiirlerinde farklı imgelerle unutulma korkusunu tematik olarak işleyen şairlerdir. Bu çalışmada sembolik ölümsüzlük bağlamında “unutulma korkusu”nun tahlili yapılarak zikri geçen şairler ve şiirleri kronolojik bir sıra ile incelemeye tabi tutulmuştur. Örnek olması bakımından sadece tespit edilebilen şairler dikkate alınmıştır.