Inwestytura arcykapłana Jozuego w Za 3,1-7

Tradycje literackie ST o kapłaństwie powstawały w różnych epokach i różnych okolicznościach. Znajdziemy je zarówno w księgach historycznych (Wj, Sdz, Kpł), jak i w dziełach prorockich (Oz i Za). Szczególne miejsce wśród nich zajmuje Dokument Kapłański (P), którego ślady znajdujemy nie tylko w samej Księdze Kapłańskiej, lecz również w wielu innych fragmentach Tory, poczynając od niektórych tekstów Księgi Rodzaju. Jest on świadectwem szczególnej roli i władzy kapłańskiej, która przeszła w ręce tego stanu w autonomicznym Państwie Judzkim, po niewoli babilońskiej. Pewnym uzupełnieniem tradycji przekazania prerogatyw dotyczących zarządzania świątynią jerozolimską i sprawowaniem funkcji liturgicznych jest tradycja prorocka powstała po niewoli babilońskiej, której świadectwem jest opis inwestytury arcykapłańskiej Jozuego, zachowany w Księdze Zachariasza (Za 3). Jest o tyle oryginalny, że nie zatrzymuje się na przypisaniu i potwierdzeniu kompetencji arcykapłana w zakresie kultu, lecz poszerza zakres jego władzy w obszarze nauczania i zadań i funkcji społecznych. Arcykapłan w epoce drugiej świątyni przejął kompetencje, które przed niewolą babilońską należały do proroków i królów. Zwrócenie uwagi na kompleksowość powołania kapłańskiego w epoce powygnaniowej jest absolutnym „novum” proroka Zachariasza na tle innych tradycji kapłańskich ST.