O zapomnianych wierszach Kuby Kozioła

Artykuł stanowi próbę przypomnienia pomijanej z reguły w podsumowaniach historycznoliterackich postać Kuby Kozioła, poety najaktywniejszego na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, autora zaledwie jednego samodzielnego tomu poetyckiego i kilkunastu wierszy publikowanych na łamach prasy transformacyjnej. Chociaż Kozioł był posiadaczem jednego z najbardziej unikatowych głosów w poezji najnowszej, dzisiaj pozostaje pisarzem niedrukowanym i znanym wyłącznie garstce entuzjastów. W artykule jego twórczość zostaje odczytana z perspektywy języków poststrukturalistycznych, nowych i atrakcyjnych w polskiej humanistyce lat dziewięćdziesiątych, oraz w kontekście fundacyjnych dla wierszy Kozioła anglosaskich tradycji literackich, zwłaszcza w kontekście przekładanych przez niego poezji Ezry Pounda. Przypomnienie postaci Kozioła nie polega przy tym na sprowadzeniu poety do roli jednego z rodzimych dekonstrukcjonistów, którzy eksperymentowali z językiem poetyckim, aby demaskować jego nieprzystawalność do rzeczywistości pozajęzykowej. Autor usiłuje wskazywać również te miejsca, w których korespondujące z zachodnimi modami teoretycznymi poezje Kozioła rozmijają się z nimi, pozostawiając poza paradygmatem dekonstrukcjonizmu uwierającą „resztkę”.