Opioid bağımlılığının tedavisinde naltrekson implant kullanımı: Geriye dönük bir çalışma

Amaç: Türkiye’de her geçen gün artan madde bağımlılığı ve ortaya çıkardığı sorunlar psikiyatrinin en önemli ilgi alanlarından biri olmuştur. Opioid bağımlılığı, mücadelesi en zor olan bağımlılıklardan biridir. Naltrekson, opioidlerin etkilerini engelleyen, kötüye kullanım potansiyeli zayıf olan bir opioid reseptör antagonistidir. Oral naltrekson kullanı-mında aksaklıklar olması ve tedaviyi yarıda bırakma nedeniyle geliştirilen uzun etkili, yavaş salınımlı naltrekson implantların tedavide daha başarılı sonuçlarının olduğu bildirilmiştir. Çalışmamızda Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakül-tesi (AÜTF) Alkol ve Madde Bağımlılığı Araştırma Uygulama Merkezi’nde (AMBAUM) derialtı naltrekson implant uygulanmış olan hastaların sosyodemografik özelliklerinin, temiz kalma sürelerinin, hastaların tedaviye uyum ve devamlılıklarının geriye dönük dosya taramasıyla belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu çalışma, AÜTF AMBAUM’da Kasım 2016-Kasım 2017 tarihleri arasında naltrekson implantı uygulanmış 120 hastanın sosyodemog-rafik özellikleri ve idrar toksikoloji sonuçlarının dosyaları incelenerek yapılmış geriye dönük bir çalışmadır. Bulgular: Çalışmada değerlendirilen 120 hastaya toplam 152 naltrekson implantı; 27 hastaya ikinci, dört hastaya üçüncü, bir hastaya da dördüncü implant olacak şekilde uygulama yapıldığı belirlenmiştir. Eroin kullanımına başlama yaşının ortalama 20.08±4.29, kullanım miktarının 1.86±1.47 gr/gün ve ortalama eroin kullanım süresinin 6.58±3.08 yıl oldu-ğu saptanmıştır. Bir hastanın implantının kendiliğinden çıktığı, bir hastanın implantının ise alerji nedeniyle çıkarılmış olduğu, kalan 118 hastadan 69’unun (%58.47) 12 hafta boyunca kontrollerine geldiği, bunların 62’sinde 12 hafta boyunca idrar toksikolojisinde opiyatın negatif olduğu, bunların 51’inin idrar toksikolojisinde hiçbir madde saptanma-dığı bulunmuştur. Tartışma: Sonuç olarak opioid bağımlılığı tedavisinde naltrekson implant uygulamasının hastala-rın daha uzun süre tedavide kalmasını sağlaması, madde kullanımlarının ve relapsların düşük olması ve hastaların topluma kazandırılması açısından iyi bir tedavi seçeneği olduğu görülmektedir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2019; 20(2):133-138)