Ayfer Tunç’un roman ve hikâyelerinde sosyal benlik ile aile kurumu ilişkisi

Ayfer Tunç günümüz edebiyatının önemli isimlerinden birisidir. Toplumla ve realiteyle olan kuvvetli bağı ile dikkat çeker. Aşk, yalnızlık, uyumsuzluk, toplumsal ve bireysel çatışma eserlerinde işlediği belli başlı konulardır. Kahramanları ise çevreye, zamana, bulundukları ortama eleştirel gözle bakan, genel anlamda hayatı sorgulayan tiplerdir. Toplumun birçok parçasına getirmiş olduğu eleştirel dikkatler sahip olduğu gözlem gücüyle birleşerek etki alanını genişletir. Toplumun en küçük ve en etkili parçası olarak kabul edilen aile kurumu da Ayfer Tunç’un roman ve hikâyelerinde sıklıkla eleştirdiği alanlardan biridir. Onun kurgusunda zaman bir bütün olarak karşımıza çıkar. Bu bütünlük kahramanlarının hayat öykülerini anlatma biçimine de yansır. Zamanlar arasındaki geçişler sayesinde kahramanlarının çocukluğuna mutlaka dönüş yapar. Çocukluğa her dönüşte bir travma ortaya çıkar ve bu travmalar da kahramanları bir ömür etkiler. Toplumun içine girememiş bu kahramanların hemen hepsinin çocukluk dönemlerine ait aile içi çatışmaların izlerini taşıdıkları görülür. Bu izler kahramanların normal bir hayat sürmesinin önündeki en büyük engellerdir. Çocukluk dönemlerinde ebeveynleri tarafından sevgisiz bırakılmış veya baskı altına alınmış kahramanlar büyüdüklerinde sosyal çevreye ayak uyduramazlar. Sosyal benliği oluşamamış kahramanlar ile bu kahramanların travmatik aile hikâyeleri birleştirildiğinde Ayfer Tunç’un aile kurumunu sorunlu bir yer olarak ele aldığı açıktır. Bu çalışmanın amacı, Tunç’un, kahramanlarının toplumla bağ kuramamasının sebebi olarak aile kurumunu gördüğünü ortaya koymaktır.