Ergenlerde anneye ve babaya bağlanma ile başarı yönelimleri ve yaşam doyumu arasındaki ilişkilerin incelenmesi

Gelişimin ilk yıllarında birincil bakıcı başta olmak üzere yaşamdaki önemli kişilerle kurulan ilişkilerin kalitesini tanımlayan bağlanma, özsaygı, kişiler arası ilişkiler, iyilik hali, depresyon gibi pek çok önemli değişkenle ilişkilendirilmektedir. Son yıllarda ise bağlanmanın akademik başarı ve güdülenmeyle ilişkilerine olan ilgi artmıştır. Ancak, bu çalışmaların çoğu anneye bağlanmanın etkilerini ele almıştır ve gelişimsel açıdan çocuğun yaşamında gittikçe daha önemli hale gelen babaya bağlanmanın etkileri ve ilişkili değişkenler hakkında yeterli sayıda çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmanın amacı, lise öğrencilerinde anne ve babaya bağlanma ile başarı yönelimleri ve yaşam doyumu arasındaki ilişkilerin ayrıştırılarak incelenmesidir. Araştırmada veriler Ege Bölgesinde yer alan bir Anadolu Lisesine devam etmekte olan 377 lise öğrencisinden, Ebeveyn ve Arkadaşlara Bağlanma Envanteri (EABE), Başarı Yönelimleri Ölçeği ve Yaşam Doyumu Ölçeği aracılığıyla elde edilmiştir. Bulgular anneye bağlanmanın yaşam doyumu, performans kaçınma yönelimi ve öğrenme yönelimiyle doğrudan, yaşam doyumuyla ise başarı yönelimleri üzerinden dolaylı ilişkilerinin olduğunu, babaya bağlanmanın ise öğrenme yönelimi ve yaşam doyumuyla doğrudan, öğrenme yönelimi üzerinden yaşam doyumuyla dolaylı ilişkilerinin olduğunu ortaya koymuştur. Bu çalışmanın bulguları, ergenlerin yaşam doyumu ve akademik güdülenme düzeylerini anlama çabalarında babanın rolüne dikkat çekmektedir.