بررسي مقایسه‌ای اثر والپروات سدیم و فلوکستین در بیماران مبتلا به سردردهای عروقی مغز توأم با سندرم خستگی مزمن

مقدمه: میگرن از شایع‌ترین علل سردرد است که به صورت سردردهای ضربان‌دار ظاهر می‌شود. درصدی از بیماران میگرنی دچار سندرم خستگی مزمن هستند. این سندرم، شامل ضعف بدن بیش از 6 ماه همراه با اختلالات عصبی و دردهای عضلانی می‌باشد. یکی از درمان‌های مرسوم میگرن، داروی سدیم والپروات می‌باشد. در مطالعات اخیر، فلوکستین نیز به عنوان داروی پیش‌گیری کننده در میگرن استفاده شده که در مواردی مؤثر بوده است. از این رو، مطالعه‌ی حاضر، با هدف بررسی و مقایسه‌ی اثربخشی سدیم والپروات و فلوکستین در بیماران مبتلا به میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود و در آن، 64 بیمار مبتلا به میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن بررسی شدند. بیماران به دو گروه 32 نفری تقسیم شدند و به صورت جداگانه تحت درمان روزانه با فلوکستین 20 میلی‌گرم و سدیم والپروات 400 میلی‌گرم به مدت 8 هفته قرار گرفتند. سپس، بیماران این دو گروه از نظر نمره‌ی شدت سردرد و فرکانس سردرد مقایسه شدند. به ‌منظور تحلیل نتایج، از آزمون‌های آماری t و ANOVA استفاده گردید. یافته‌ها: میانگین نمره‌ی سردرد پس از مصرف فلوکستین و سدیم والپروات به ترتیب 82/22 و 83/34 درصد کاهش داشت. میانگین فرکانس سردرد نیز در گروه مصرف‌ کننده‌ی فلوکستین، 68/23 درصد و در گروه مصرف‌ کننده‌ی سدیم والپروات، 54/40 درصد کاهش یافت. نتیجه‌گیری: با احتساب این نتایج، می‌توان برداشت کرد که هر دو دارو اثر مثبتی در درمان میگرن توأم با سندرم خستگی مزمن داشتند، اما سدیم والپروات مؤثرتر بود. همچنین، اثربخشی فلوکستین در افراد با زمینه‌ی افسردگی بیشتر مشهود بود.